پروتکل Fieldbus

پروتکل Fieldbus :

بزرگترین کاستی سیستم های آنالوگ با سیگنال صنعتی 20-4 میلی آمپر ، ویژگی Point to Point بودن آن می باشد.

به این معنی که به جهت اتصال هر Field Device   به کنترلر نیازمند وجود یک درگاه ویژه تعبیه شده (Input / Output) در سیستم کنترلی بوده و همچنین نیازمند یک جفت سیم واصل مجزا بین ترانسمیتر و PLC که تنها توانایی انتفال دما یا فشار  یک نقطه از فیلد را خواهند داشت.

حتی در حالت استفاده از پروتکل HART و توپولوژی Multi-drop  نیز نهایتا 15 تجهیز را میتوان با یکدیگر موازی و به یک کانال متصل نمود که در این حالت نیز سرعت شبکه به میزان قابل توجهی کاهش می یابد.

برای حل این نقیصه تئوری Fieldbus مطرح گردید. در این پروتکل یک Bus یا شینه وجود خواهد داشت که تمامی ادوات به آن متصل می شود و در هر لحظه امکان تبادل دیتا از طریق آن Bus را خواهند داشت. در واقع این Bus  گره ای است که تمامی اجزای فیلد از طربق آن به یکدیگر و به سیستم کنترلی متصل می گردند. در تکنولوژی فیلدباس ، ارتباطات بین تمامی Device ها بصورت کاملا دیجتیال و دو طرفه صورت می گیرد.

در صورتی که بخواهیم یک سیستم اتوماسیون قدیمی که از سیگنال های 4-20 میلی آمپر و یا حتی سیستم های پنوماتیکی 3-15 psi استفاده می کند را به سیستمی با پروتکل Fieldbus  متصل و یا به طور کامل مدرن سازی نماییم، امکان استفاده از A/D Convertor  ها  وجود دارد که بعنوان Interface عمل نموده و سیگنال های آنالوگ را به دیجیتال زبان فیلدباس مدوله می نماید.

مهمترین مانع استفاده از پروتکل Fieldbus بعنوان یک پروتکل مدرن، تمام دیجیتال ، با سرعت و ایمنی بالا، صرفه جویی در هزینه های سیم کشی، Barrier  ، پنل های الکتریکال و … ، هزینه بالای جایگزینی با سیستم های آنالوگ موجود و همچنین اپیدمی شدن پروتکل HART در کشور های در حال توسعه می باشد.

ذکر این نکته ضروریست که در سیستم های نه چندان پیچیده با تعداد I/O های پایین استفاده از پروتکل های مبتنی بر سیگنال آنالوگ از لحاظ اقتصادی بهینه خواهد بود.